Dit is de titel van één van de vele mooie boeken die Riet Fiddelaers-Jaspers geschreven heeft. Ook al staat het woord niet in de Dikke van Dale, toch voel je wat er bedoeld wordt.
Ik kreeg vorige week, maanden na een traject ineens een bericht van een cliënt. Een appje met diepe impact. Ze schrijft dat het traject nog dagelijks doorwerkt. Dat ze nog steeds voelt wat er veranderd. Juist nu ze vele maanden later terugblikt. Juist nu het dagelijks leven, kleine en soms grotere uitdagingen geeft. Op die momenten van uitdaging voelt ze meer veerkracht, meer zelfvertrouwen. Ze heeft meer rust en kan zich beter ontspannen.
En dat herinnert mij weer aan iets waar we als mens allemaal mee te maken hebben, wat onderdeel is van veranderprocessen: natriltijd.
Tijdens een therapie traject gebeurt er vaak veel. Op fysiek, emotioneel, mentaal en energetisch niveau. Als een boom die het winterseizoen doorstaat, kou, sneeuw, regen, storm, gure wind die door de takken en langs de stam raast, een donkere periode.
Vaak gaat dit over lasten die je al lange tijd met je meedraagt. Je wordt je bewust van patronen en belemmerende overtuigingen en van gedrag wat misschien pijnlijk en confronterend kan voelen. Soms subtiel. Vaak gelaagd.
Elke uitdagende situatie na een behandeltraject is een uitnodiging om er deze keer anders mee om te gaan. Dat is een bewustwordingsproces en gaat vaak in kleine stapjes. Het hoeft en kan ook niet in een keer perfect, daar zijn meer ervaringen voor nodig. En net als de natuur heb je als mens tijd nodig: natriltijd.
Je leert door elke ervaring om steeds iets beter los te laten, als een boom die haar blad in het najaar loslaat en zich klaar maakt om te winteren.
En als de lente na haar donkere maanden weer doorbreekt, zul je meer veerkracht gaan ervaren. Om vervolgens de zoete zomervruchten te kunnen plukken. Het is vaak de periode ná een sessie en ná een traject waarin de heling zijn weg vindt.
Je ervaart dit vooral in de kleine dagelijkse dingen.
Je zegt ‘nee’, tegen die borrel na een drukke werkweek. Je geeft je geliefde een extra knuffel bij het mokkend thuis komen uit zijn werk. Je kruipt vanavond eens vroeg je bed in met een lekker boek. Je eet een appeltje in de zon. Je legt je telefoon bewust weg. Je luistert voor de twintigste keer geduldig naar het zelfde verhaal van je dementerende vader. Je ademt drie keer heel rustig in en uit als je puber de vaat van een week verzameld heeft in haar slaapkamer. En je beantwoord die appjes niet direct, want die kunnen wel even wachten.
Holistische therapie is geen quick fix. Het is een uitnodiging tot diep luisteren, openen en herstellen. En vaak zie je de mooiste veranderingen juist in het dagelijks leven. In de natriltijd.
Dus als je ooit twijfelt of het iets oplevert — vertrouw op wat komt ná de sessies. Vaak zit de echte magie in de stilte daarna.